“ Aslında ben küçük şeylerle de mutlu olabiliyordum. Tüm mesele o küçük şeyleri hayatın içinden bulup çıkarmaktaydı. . .” demişti bir adam, çıkaramadım kim olduğunu. . . Ama bu lafı duyunca bir telaş, fotoğraflarımı toparlayıp, mutluluk duyduğum bazı anları bir araya getirmiştim. İşte bu o fotoğrafın hikayesi belki de. Belki de bu fotoğraf, benim hikayemin ufak bir kısmı. Kim bilir? Çocuklar olmadan eksik benim hikayem ama, çocukları koyamam resimlere. . . Onlar kalbimde. . .
Küçük, küçücük şeylerle de mutlu olabiliyorum ya hayatta . . . Tanrı bir armağan verdi bana : Bu güne kadar, dileyip de olduramadığım hiç bir şey olmadı hayatımda. Ne içimde ukde kalan bir adam oldu, ne bir ayakkabı, ne bir abajur, ne bir tatil. . . İstediğim her şey, Şükürler Olsun, bazen “ İlahi Zamanlama” nın eşsiz rötarı sayesinde beklediğimden farklı zamanda oldu, ama oldu. “ Tekrar oturduğum yerden gökyüzünü görebileceğim bir evim olsun, perdelerini hiçbir zaman kapatmayacağım. . .” diye dilediğimi hatırlamam, dört yıl sonra böyle bir evim oluncaya rastlıyor. Ve “ Vaay! Tanrım! İyi ki benimlesin!” deyişim bu gün gibi aklımda. “ Hayata dair; oğluma, sevdiğim çocuklara, dostluklarıma dair her şey adım adım geldi oturdu kucağıma. Öyle mutlu oluyorum ki bu küçük mucizeleri fark ettiğim zamanlarda; nefesim tükenene kadar koşmak istiyorum, kocaman kahkahalar atmak, cır cır sürekli konuşmak. . . Böyle olduğumda kendimi o kadar çok seviyorum ki; herkesin yüzü gülüyor istemeden de olsa. Bulaşıcı bir şey bu, benden sana, senden ona yayılan. . .
Bir de artık biliyorum ki; aşk meşk işleri bana yaramıyor! Amanın bir hüzün, bir hüzün . . . Tanıyamıyor insanlar beni, yaşama sevincimi kaybediyorum, içimdeki çocuk sokuyor başını ruhumun derinliklerine “Çıkmam Allah!” diyor da başka bir şey demiyor. Tabii bir gün; birlikte kocaman gülebileceğim, yolunu beklerken hüzünlenmeyeceğim, midemde uçuşan kelebeklerin kanatlarını bir sebeple kırmayacak, coşkuma coşkuyla, hüznüme anlayışla, acıma saygıyla , hayatını benim gibi kocaman resimler, sesler ve müziklerle yaşayan biri çıkacak. Büyük mü konuştum? “DİLEDİM BİLE!!! ” Yapacak bir şey yok! Neden mi bir teknem yok, ya da bir uçağım??? Dilemedim ki. . .
Bir de artık biliyorum ki; aşk meşk işleri bana yaramıyor! Amanın bir hüzün, bir hüzün . . . Tanıyamıyor insanlar beni, yaşama sevincimi kaybediyorum, içimdeki çocuk sokuyor başını ruhumun derinliklerine “Çıkmam Allah!” diyor da başka bir şey demiyor. Tabii bir gün; birlikte kocaman gülebileceğim, yolunu beklerken hüzünlenmeyeceğim, midemde uçuşan kelebeklerin kanatlarını bir sebeple kırmayacak, coşkuma coşkuyla, hüznüme anlayışla, acıma saygıyla , hayatını benim gibi kocaman resimler, sesler ve müziklerle yaşayan biri çıkacak. Büyük mü konuştum? “DİLEDİM BİLE!!! ” Yapacak bir şey yok! Neden mi bir teknem yok, ya da bir uçağım??? Dilemedim ki. . .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Eğer, yorumlarınız kalbinize iyi geliyor ve kendinizi mutlu hissettiriyorsa... Gerekli ve değerli olduğunu düşündürüyorsa size; Sevgiyle paylaşalım...