Günaydın !

Günaydın Sevgili . . ! Ne günü mü aydı geceyarısını üç beş geçe ? Sadece bu sabah sana "Günaydın !" dıyemediğimi farkettim şu anda . Uyuyordun ben çıkarken . Kocaman uyuyordun , huzurlu , mışıl mışıl . . . Zoruma gitti sen uyurken kalkıp gitmek zorunda olmak. Çok zor oldu güzel kolunun üstünden başımı kaldırıp da , duşa sokmak . Zor geldi belimdeki elini alıp yavaşça yastığımın üstüne koymak . . .

Günlük koşturmacanın içinde farketmedim de , şimdi aklıma düştü sana söylemek istediklerimi ertelememem gerektiği . Yarın bize ne getirecek hiç birimiz bilemeyiz ki , değil mi . . ? Yazmak her zaman daha kolay da , söylemek hep kırk boğum ya . . . Sabah neden " Günaydın !" demek için uyandırmadın soruna , verilecek cevabım çok basit . İnsanlar uyandıkları zaman " Günaydın " derler , gelen günü kutlamak için , yeni bir güne uyanabilmelerini kutsamak için . Sana " Günaydın ! " diyemezdim ki bu sabah . Uyumadığım bir gecenin sabahını kutlayamayacağım için . . . Duymadın ama ben sessiz teşekkürler ettim ; gece boyu sen uyurken güzel yüzünün her bir kıvrımını defalarca inceleyebildiğim için , gözlerinin altına yanağının biraz üstüne düşen gölgelerin sahibi kirpiklerini seyredebildiğim için . . . Görebilen gözlerim için . . . Burnumu dayayıp boynuna , nefesim kesilene kadar içime çekebildiğim için . Bir daha , bir daha . . . Verdiği nefesler için  . . . Kulağımda dolaşan huzurlu , düzenli her soluğun için . Aldığın her nefes için . . . Uyandırma korkusuyla her uzaklaştığımda , oyuncağını arayan çocuk gibi kolunu uzatıp , sımsıkı sarıldığın için . . . Huzur içinde yattığım , geçmesin diye saydığım her dakika için . . .  Uyumadım ben dün gece . Tıpkı bu gece olduğu gibi . . . Teşekkür etmekle meşgulüm yine . Kapattığı her kapının ardında sakladığı mucizeler için . . . Ama yarın sabah sana bir çift lafım olacak " Günaydın Sevgili ! " ile başlayan . . .